Supply Chain Analysis for Rural Sanitation Products and Services in Lao pdr



Download 6.78 Mb.
Page7/41
Date23.04.2018
Size6.78 Mb.
#45997
1   2   3   4   5   6   7   8   9   10   ...   41

Affordability


Poor rural households cannot afford a latrine that costs 2.8 million LAK. For households at the official rural poverty line (180,000 LAK (US$22.50) per person per month, which equates to 900,000 LAK (US$112.50) for the typical five-person household), the commonly-built latrine would cost at least three months’ income. Many target households earn even less: 85% of poor rural households surveyed in the South have a monthly income of less than 500,000 LAK (US$63); and transport costs make the latrine even more expensive. The commonly-built latrine would cost these households more than six months’ income.

The potential market for a lower-cost latrine is around 150,000 to 200,000 latrines, depending on the latrine price and assuming there were no problems in distribution to households. The basis for this estimate is that 414,000 rural households in Lao do not use an improved facility and 46% of rural households without a latrine are willing to pay 500,000 kip (US$62.50) to obtain one (WSP – Sanitation Consumer Behaviour Study), which is 190,500 households.


Finance


Many supply chain actors are able to obtain formal credit. Around 50% of material suppliers interviewed have had a bank or MFI loan. The average interest rate is around 13% per year (ranging from 6% to 15%) and the term is 1 or 3 years. About 22% of concrete producers interviewed have had a bank loan, typically paying 14% interest for a term of 1 year. Masons do not access formal credit, perhaps because they need it less but also because they may not be able to provide collateral. If masons borrow, it is likely to be from informal money lenders.

Constraints


Material suppliers cited bad roads as a constraint more often than any other (31% of suppliers reported this was a main constraint). It was also a significant issue for concrete producers (19%).

Problems with labor availability and quality are particularly acute for concrete producers and masons because their business is more labour-intensive than material supply: Nearly 40% of concrete producers and masons face problems with labour availability. Also, 21% of masons cited staff and training problems (many also citing absenteeism and wage costs as issues). Labor constraints are not a problem unique to the sanitation supply chain problem. It is not unusual for businesses in Lao to face labor constraints. For example, in 2011 18% of businesses in Lao PDR reported inadequate skills as a primary constraint (World Bank 2011).



Customers not paying (30% of materials suppliers) and insufficient demand (35% of concrete producers and 41% of masons) are important constraints limiting the financial attractiveness of the sanitation businesses. Access to finance is reported as a problem by 28% of material suppliers and 38% of concrete producers. It is quite common for small businesses to cite access to finance as a constraint. In 2011, 20% of all Lao companies reported access to finance as a primary constraint (World Bank 2011), and 57% of micro businesses and 45% of small businesses said that lack of capital is a “big” or “very big” constraint (GIZ 2012).

Summary of Findings


The actors

1

No actor sells a complete latrine (except in some pilot programs such as PSI/WSP) – the chain is fragmented.

2

Businesses rely on other sources of income – they don’t view themselves as part of the sanitation supply chain.

3

Female ownership rates for material suppliers appears high (62%) but is consistent with other micro businesses.

4

Most businesses are small and unregistered (and much less likely to be registered outside of capital districts).

5

One-quarter of concrete producers report having a marketing plan, which appears high.

6

Masons can be transient, travelling far to work for extended periods.

7

Concrete producers are busier in wet season, the opposite of masons and material suppliers.

8

Businesses do very little marketing (and there is almost no use of sales agents).

The consumer

9

Masons are better informed about household requirements.

10

Households prefer to use their own labor.

11

Consumers (83% of non-owners) are happy to pay more for brick superstructure.

12

Most (82%) non-latrine owners do not want to borrow to obtain a latrine.

13

68% of households travel to buy materials for a latrine (to a district capital or bigger cities).

Latrine options and costs

14

Latrines most commonly built by the supply chain are very expensive – costing six months’ income for poor households.

15

Labor can double the cost of a latrine.

16

Pit lining with bricks instead of rings is becoming more common.

17

The potential rural market for low-cost options is 150,000 to 200,000 latrines.

Competition and margins

18

Actors have multiple upstream sources, and face local and foreign competition.

19

Gross margins of 15% to 40% are not excessive for such products in rural markets.

20

Some actors think latrine product margins are less than those for other activities.

Transport costs

21

Roads are a major constraint

22

Many villages are very difficult to access, and large numbers are not accessible for deliveries in wet season.

23

Suppliers provide delivery for larger orders but not smaller orders.

24

Transport costs – for multiple orders to remote areas – can add up to 34% to cost of a latrine

25

Mason report that concrete producers that can deliver are preferred

Finance

26

Actors report access to finance reported as a constraint, but no more than elsewhere, plus many have loans.

27

Businesses have concerns about customers’ late or non-payment.

Labor

28

Labor availability is a constraint, consistent with businesses throughout the Lao economy.

Government

29

Government and NGO programs are part of the chain.

30

Government officials may view all rural latrine supply as part of government programs (when only 24% is).

31

No actors suggested the government could improve the business or investment environment.

In addition to the above overall findings, the following region-specific findings were identified:



The supply chain in the north

32

Some evidence of collusion among two material suppliers in Phaoudom.

33

Import tariffs and fees, as well as VAT, appear to be a bigger concern in the North.

The supply chain in the center

34

Concrete producers and masons have less training than the North and South.

35

Daily labor costs for masons are higher than in the North and South

The supply chain in the south

36

Concrete producers in the South report much lower sales of products for latrines than in the north and center

37

Businesses in south much more likely to rely on other business activities

38

Businesses in the south are less likely to have business plans


Recommendations

Market intelligence dissemination


The potential rural market for a lower-cost latrine (below 700,000 LAK) is around 150,000 to 200,000 latrines, assuming there were no problems in distributing the latrines. The fact that entrepreneurs are not taking steps to serve this demand suggests that it is either not profitable or there is some form of market failure, such as information asymmetries. Government and its development partners should seek to overcome any such information gaps by publishing market information (potential size, etc) to encourage more investment or the entry of new actors, as well as informing the market that demand-side interventions are being undertaken in order to encourage actors about the possibility for demand growth.

Information should be disseminated about the types of latrine options that can satisfy currently unmet demand. These more affordable designs should also be quicker and easier to install. More affordable designs already exist such as the low-cost latrine (costing around US$50 excluding superstructure) that WSP, through its implementing partner PSI, is attempting to scale in Champasak and Sekong provinces.


Financing arrangements


Direct subsidy should be discouraged but other financing arrangements are possible such as instalment schemes with MFI and/or other financial institutions.

Being able to pay in instalments makes latrines more affordable for many. However, the businesses in the supply chain are unlikely to be able to manage instalment schemes themselves. By partnering with a bank or MFI, actors are able to supply latrines on formal credit with the payments spread over time (which is attractive to consumers) and do no bear credit risk from non-payment (attractive to the businesses). Households agree to buy a latrine and apply for a loan at the same time, the MFI approves the loan and pays the business, and the household repays the MFI over time. This tactic would have to overcome the hesitancy of consumers to incur debt for latrines, and lenders to take on potential non-performing loans. This resistance can be addressed by a combination of stakeholders, the Government, donor partners, and NGOs who all have an interest and participated in the supply chain study. In particular, the involvement of village chiefs (see below) can help limit loan default.


Village chiefs as champions and coordinators


Village chiefs should have a role as local sanitation champions. They can play a role in coordinating bulk orders. Bulk purchases can increase the size of the market and take advantage of any scale benefits. This helps reduce the problem of high transport costs – although transport costs are still significant for bulk orders.

Direct bulk purchases by government or donor partners are discouraged however, because they create distortions and remove the relationship between the supplier and the consumer. Bulk purchasing might also enable on-site casting. On-site casting of bulk orders helps reduce transport costs (and breakage).


Marketing and sales


Supply chain actors do very little, or no, marketing of their products and services — not only sanitation marketing but any kind of marketing. By making village chiefs champions of sanitation, they can take on some of the role of promoting latrine products, and recommending suppliers. One option is to work with businesses so that they become comfortable with paying village chiefs a commission for the sale of latrine products. Village chiefs would then be incentivised to promote latrine use.

Capacity Building


There could be a role for capacity building through business mentoring to help rural businesses with planning and financial management. Improving the efficiency of businesses in the supply chain could help lower their production costs, allowing cheaper latrines to be produced while maintaining margins.

Furthermore, workshops hosted and/or sponsored by large private sector providers (such as Lao Cement), or visits to other businesses can increase market and technical knowledge while also fosterer links through the supply chain. Closer links to larger actors could also result in agency, distribution or sub-contracting networks, helping address some capacity and commercial challenges.


The complete latrine


Latrine costs are dominated by material costs and transport. Bundling (having all materials available as a package from a single location) may be one way to lower the cost of a latrine. This reduces transaction costs for households (who currently often have to visit at least two actors to obtain necessary materials). It reduces the fragmentation of the supply chain by providing a single-priced final latrine product, rather than a collection of materials. When combined with a cheaper latrine design (provided it is a design that is still appealing to consumers), this model can provide a product that satisfies more of the potential market.

Reinventing supply chain businesses such that selling a bundled latrine becomes their primary (or only) activity may address some of the supply chain problems. However, the main problem is not the businesses themselves. Changes to businesses (such as changing their product offering to include a complete latrine, or changing their sales approach to include marketing or sales agents) may achieve incremental improvements in the supply chain, but some major issues will not be resolved. For example, delivery of latrines to some areas will still be difficult and expensive.



How can businesses do better with a product (latrines) that is a slow-moving consumer durable (i.e. low-frequency, lumpy sales) in an environment with high transport costs? There is no simple solution. Change will take time. Letting businesses grow organically – in response to demand-side initiatives – may not deliver large immediate results, but will be more sustainable and will involve much lower per-latrine government and DP program costs.

ບົດສະເໜີໂດຍສັງເຂບ

ຄວາມເປັນມາ

ປະ​ມານ 42% ຂອງຊຸມຊົນຊົນນະບົດ​ໃນ ສ..ປ ລາວ ມີການຖ່າຍຊະຊາຍບໍ່ເປັນລະບຽບ (open-defecation ຫຼື OD) ເມື່ອ​ສົມ​ທຽບ​ກັບ 4% ເທົ່ານັ້ນໃນເມືອງ. ແນວໃດກໍຕາມ, ກໍເຫັນວ່າໄດ້ມີການປັບປຸງຢ່າງພົ້ນເດັ່ນໃນຊຸມຊົນ
ຊົນນະບົດ​ຄື – 73% ຂອງຄົວເຮືອນ​ຊົນ​ນະ​ບົດແມ່ນມີການຖ່າຍເທຊະຊາຍໃນໄລ​ຍະປີ 2000 (WHO-UNICEF 2014).

ຄຳນວນການປົກຄຸມດ້ານສຸຂະອານະໄມໃນ ສ..ປ ລາວ




ໃນເມືອງ (%)




ໃນຊົນນະບົດ (%)




ລວມ (%)




1995

2012




1995

2012




1995

2012

ສິ່ງອຳນວຍຄວາມສະດວກທີ່ໄດ້ຮັບການປັບປຸງ

62

90




12

50




20

65

ສິ່ງອຳນວຍຄວາມສະດວກທີ່ໃຊ້ຮ່ວມກັນ

3

4




0

1




1

2

ອື່ນໆທີ່ຍັງບໍ່ໄດ້ຮັບການປັປຸງ

9

2




10

7




10

4

ການຖ່າຍຊະຊາຍ

26

4




78

42




69

29

ແຫຼ່ງຂໍ້​ມູນ: WHO-UNICEF JMP 2014.

ການສຶກສາລະບົບຕ່ອງໂສ້ການສະໜອງ

ການ​ສຶກສາລະບົບຕ່ອງໂສ້ການ​ສະ​ໜອງແມ່ນເພື່ອ​ສຶກສາລະ​ບົບ​ຕ່ອງ​ໂສ້​ການ​ສະ​ໜອງ ແລະ ຄຸນ​ຄ່າ​ຕ່ອງໂສ້ການ​ສະ​ ໜອງໃນສະພາບແວດລ້ອມຕົວ​ຈິງ ແລະ ຕະຫຼາດທີ່ແຕກຕ່າງກັນ​. ການ​ສຶກ​ສາ​ເນັ້ນ​ໃສ່ຜະລິດຕະພັນ ແລະ ການ​ບໍ​ລິ​ການທີ່​ເຫັນ​ໄດ້​ທົ່ວ​ໄປ ຫຼື ເປັນທີ່ຕ້ອງການ​ທີ່​ສຸດເພື່ອ​ປັບ​ປຸງສຸຂະ​ອານະໄມຢູ່​ເຂດ​ຊົນນະບົດໃນ ສ..ປ ລາວ ໃຫ້​ດີ​ຂຶ້ນ.

ໄດ້​ດຳ​ເນີນ​ການ​ສຳ​ພາດ​ກັບ​ພ​າກ​ສ່ວນຫຼັກ​ໃນ​ຕ່ອງ​ໂສ້​ການ​ສະ​ໜອງສອງ​ຮ້ອຍລາຍຢູ່ເຈັດ​ແຂວງ, ລວມ​ທັງຜູ້ສະໜອງ
ວັດສະດຸກໍ່ສ້າງ, ຜູ້ຜະລິດຜະລິດຕະພັນ​ສີ​ມັງສຳເລັດຮູບ ແລະ ຊ່າງກໍ່. ອົງການການເງິນທ້ອງຖິ່ນກໍ່ໄດ້ໃຫ້ການ
ສຳພາດ. ພ້ອມກັນ​ນັ້ນ, ມີ 100 ກວ່າຄົນທີ່​ໄດ້​ເຂົ້າ​ຮ່ວມການ​ສົນນທະນາປຶກສາຫາລືເປັນ​ກຸ່ມ, ໃນ​ນັ້ນ​ແບ່ງ​ເປັນ
17 ກຸ່ມ.

ລະບົບຕ່ອງໂສ້ການສະໜອງ

ແຜນວາດ (ແນວຄວາມຄິດ) ຕ່ອງໂສ້ການສະໜອງ



ເມືອງ ແລະ ພາກພື້ນທີ່ຕ່າງໆມີລະບົບຕ່ອງໂສ້ການສະໜອງທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ພ້ອມດ້ວຍ​ແຫຼ່ງຜະລິດຕະພັນທີ່
ແຕກຕ່າງກັນ. ລະບົບຕ່ອງໂສ້ການສະໜອງແມ່ນໄດ້ຮັບອິດທິພົນຈາກບັນດາປະເທດເພື່ອບ້ານທີ່ໃກ້ທີ່ສຸດກໍ່ຄືການ
ຈຸດກວດກາລະ​ຫວ່າງ​ປະ​ເທດ​ທີ່​ມີ​ຢູ່. ວັດຖຸດິບ (ເຊັ່ນ: ຫົວວິດ, ສີ​ມັງ, ແຜ່ນເຫຼັກ ແລະ ແຜ່ນສັງກະສີ) ສ່ວນໃຫຍ່
ແມ່ນມາຈາກປະເທດໄທ, ແຕ່ຈີນ ແລະ ຫວຽດນາມກໍ່ມີບົດບາດສຳຄັນຄືກັນ. ຜູ້ສະໜອງວັດສະດຸກໍ່ສ້າງຫຼາຍ​ລາຍ​ເປັນ​ຜູ້​ນຳ​ເຂົ້າ, ຜູ້ຂາຍສົ່ງ ແລະ ​ຜູ້ຂາຍຍ່ອຍເອງ (ບາງລາຍກໍເປັນພຽງຜູ້ນຳເຂົ້າ ແລະ ​ຜູ້ຂາຍຍ່ອຍ).

ວັດສະດຸກໍ່ສ້າງປະເທດຕົ້ນກຳເນີດ

ພາກພື້ນແຂວງ

ຫົວວິດ

ສີມັງ

ເຫຼັກ

ທໍ່ PVC

ແຜ່ນສັງກະສີ

ພາກເໜືອ

ໄທ (100%)

ຈີນ (16%),

ໄທ (84%)

ຈີນ (67%),

ໄທ (33%)

ຈີນ (8%),

ໄທ (92%)

ຈີນ (9%),

ໄທ (91%)

ບໍ່ແກ້ວ

ໄທ (100%)

ໄທ (100%)

ໄທ (100%)

ໄທ (100%)

ໄທ (100%)

ຫຼວງນ້ຳທາ

ໄທ (100%)

ຈີນ (25%),

ໄທ (75%)

ຈີນ (100%)

ຈີນ (11%),

ໄທ (89%)

ຈີນ (16%),

ໄທ (84%)

ພາກກາງ

ໄທ (64%),

ຫວຽດນາມ (36%)

ລາວ (44%), ຫວຽດນາມ (56%)

ໄທ (67%), ຫວຽດນາມ (33%)

ໄທ (71%), ຫວຽດນາມ (39%)

ໄທ (47%), ຫວຽດນາມ (53%)

ບໍລິຄຳໄຊ

ໄທ (8%), ຫວຽດນາ (92%)

ຫວຽດນາມ(100%)

ຫວຽດນາມ (100%)

ໄທ (63%), ຫວຽດນາມ (37%)

ຫວຽດນາມ (100%)

ສະຫວັນນະເຂດ

ໄທ (100%)

ລາວ (78%), ຫວຽດນາມ (22%)

ໄທ (100%)

ໄທ (78%), ຫວຽດນາມ (22%)

ໄທ (88%), ຫວຽດນາມ (12%)

ພາກໄຕ້

ໄທ (98%), ຫວຽດນາມ (2%)

ລາວ (76%), ໄທ (14%), ຫວຽດນາມ (10%)

ໄທ (47%), ຫວຽດນາມ (53%)

ໄທ (83%), ຫວຽດນາມ (17%)

ໄທ (63%), ຫວຽດນາມ (37%)

ອັດຕະປື

ໄທ (100%)

ລາວ (88%), ໄທ (12%)

ໄທ (43%), ຫວຽດນາມ (57%)

ໄທ (100%)

ໄທ (83%), ຫວຽດນາມ (17%)

ສາລະວັນ

ໄທ (95%), ຫວຽດນາມ (5%)

ລາວ (57%), ໄທ (14%), ຫວຽດນາມ (29%)

ໄທ (8%), ຫວຽດນາມ (92%)

ໄທ (65%), ຫວຽດນາມ (35%)

ໄທ (28%), ຫວຽດນາມ (72%)

ເຊກອງ

ໄທ (100%)

ລາວ (83%), ໄທ (17%)

ໄທ (100%)

ໄທ (100%)

ໄທ (86%), ຫວຽດນາມ (14%)

ໝາຍເຫດ: ຜະລິດຕະພັນອື່ນໆເຊັ່ນ: ກະ​ເບື້ອງແມ່ນມາຈາກບ່ອນດຽວກັນກັບສັງກະສີ

ບາງຜະລິດຕະພັນ ແລະ ໃນ​ເຂດ​ຕ່າງໆ​ແມ່ນ​ມີ​ກຳ​ໄລຫຼາຍກວ່າ​ກັນ ​ຊຶ່ງເລີ່ມຈາກ 3% ໄປເຖິງ 45% ສຳ​ລັບ​ຜະ​ລິດ​ຕະ​ພັນ​ຈຳ​ນວນ​ໜຶ່ງ. ອັດຕາກຳໄລດັ່ງກ່າວແມ່ນສົມເຫດສົມຜົນຍ້ອນ​ວ່າຄ່າແຈກຢາຍຢູ່ເຂ​ດຊົນນະບົດສູງ. ອັດຕາກຳໄລ
ລວມຍອດແມ່ນເລີ່ມຈາກ 25% ຫາ 35% ຖື​ວ່າທຳມະດາສຳລັບຜະລິດຕະພັນທີ່​ໄປເຖິງສ່ວນ​ລຸ່ມ​ສຸດ​ຂອງ​ສາມ​ລ່ຽມ​ຂອງ​ຕ່ອງ​ໂສ້​ການ​ສະ​ໜອງ. ໃນກຸ່ມເປົ້າໝາຍ, ພາກ​ສ່ວນຫຼັງ​ຂອງຕ່ອງໂສ້ການສະໜອງໄດ້ຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າອັດຕາກຳໄລ
ສຳລັບຜະລິດຕະພັນ ແລະ ການ​ບໍ​ລິ​ການຫ້ອງວິດແມ່ນຕ່ຳ​ກວ່າກິດຈະກຳອື່ນໆຂອງພວກເຂົາ.

ສຳລັບຜູ້ສະໜອງວັດສະດຸກໍ່ສ້່ງທັງໝົດທີ່ໄດ້ສຳພາດນັ້ນ, ​ຫ້ອງວິດເປັນພຽງສ່ວນນ້ອຍໆຂອງທຸລະກິດພວກ​ເຂົາ – ແຕ່
ການ​ຄຳ​ນວນ​ວ່ານ້ອຍຂະໜາດໃດນັ້ນແມ່ນເປັນໄປບໍ່ໄດ້. ຫຼາຍ​ຄົນບໍ່ຮູ້ວ່າຫ້ອງວິດນັ້ນແມ່ນມີຄວາມສຳຄັນແນວໃດ
ຕໍ່ທຸລະກິດຂອງພວກ​ເຂົາ (ເນື່ອງຈາກວ່າພວກເຂົາບໍ່ຮູ້ວ່າຈຸດ​ປະ​ສົງ​ຂອງ​ກາ​ນ​ຊື້​ວັດ​ສະ​ດຸຕ່າງໆ​ແມ່ນ​ຫ​ຍັງ). ​ລາຍ​​ຮັບ​ທີ່​ໄດ້​ຈາກຫົວວິດ​ພຽງ​ຢ່າງ​ດຽວແມ່ນ​ຕ່ຳ​ກວ່າ 5% ຂອງລາຍຮັບ​ທັງ​ໝົດສຳ​ລັບຜູ້ສະໜອງສ່ວນຫຼາຍ

ຜູ້ຜະລິດສີ​ມັງຄຳ​ນວນວ່າອັດ​ຕາ​ສ່ວນ​ທີ່ທຸລະກິດພວກເຂົາກ່ຽວຂ້ອງກັບຫ້ອງວິດນັ້ນ (ຕົວຢ່າງ, ທໍ່​ສີ​ມັງທີ່ໃຊ້ເຮັດ
ຂຸມວິດຖ່າຍ) ສະເລ່ຍປະມານ 36% ແຕ່​ກໍ່​ແຕກ​ຕ່າງ​ກັນ​ໄປ​ຕາມແຂວງຕ່າງໆ

ຊ່າງກໍ່ທີ່ໄດ້ໃຫ້ສຳພາດຄຳ​ນວນ​ວ່າຕົນສາມາດກໍ່​ໄດ້ປະມານ 6.4 ຫ້ອງວິດຕໍ່​ຄົນໃນປີທີ່ຜ່ານມາ. ໂດຍສະເລ່ຍ, ນາຍ​ຊ່າງໄດ້ບອກວ່າປະມານ 69% ຂອງຫ້ອງວິດທີ່ພວກເຂົາ​ໄດ້ສ້າງນັ້ນແມ່ນເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງເຮືອນຫຼັງໃໝ່.

ປະ​ມານ 43% ຂອງຜູ້ຜະລິດ​ສີ​ມັງທີ່ໄດ້ໃຫ້ສຳພາດນັ້ນແມ່ນມີທຸລະກິດປະເພດອື່ນ; ພ້ອມທັງ 52% ຂອງຜູ້ສະໜອງ
ວັດສະດຸແມ່ນຢູ່ນອກເທດ​ສະ​ບານ​ເມືອງ ແລະ ແຂວງ (ແລະ ໃນ​ນັ້ນ 39% ແມ່ນຢູ່ໃນເທດສະບານແຂວງ).
ຜູ້ສະ ໜອງວັດສະດຸກໍ່ສ້າງ ແລະ ຜູ້ຜະລິດສີ​ມັງໂດຍສະເລ່ຍແມ່ນຈ້າງພະນັກງານ 4 ຄົນ.

ໂດຍ​ລວມ, ​ປະ​ກົດ​ວ່າ​ມີ​ການແຂ່ງຂັນກັນລະ​ຫວ່າງ​ຜູ້​ສະ​ໜອງວັດ​ສະ​ດຸ​ກໍ່​ສ້າງຫຼາຍກວ່າຜູ້ຜະລິດສີ​ມັງ ແລະ ຊ່າງກໍ່. ໜຶ່ງ​ສ່ວນ​ສາມຂອງຜູ້ສະໜອງວັດສະດຸກໍ່​ສ້າງ (33.8%) ​ໄດ້ລາຍງານວ່າ​ຕົນບໍ່ໄດ້ປະເຊີນກັບການແຂ່ງຂັນ, ເມື່ອ​ສົມທຽບກັບຫຼາຍກວ່າ​ເຄິ່ງ​ໜຶ່ງ​ຂອງຜູ້ຜະລິດ​ສີ​ມັງ (ປະມານ 60%) ແລະຊ່າງ​ກໍ່ (52%).

ເຈົ້າຂອງ ແລະ ​ຜູ້​ປະ​ກອບ​ການຄ້າ​ສ່ວນ​ບຸ​ກ​ຄົນໃນ​ການສະໜອງວັດສະດຸກໍ່ສ້າງ​ແມ່ນ​ແມ່​ຍິງ 57% ແລະ 67% ຕາມລຳດັບ, ແລະ ສ່ວນໃຫຍ່ຜູ້ຍິງຈະເປັນ​ຜູ້ຄຸ້ມຄອງ​ດ້ານການເ​ງິນ ​ສຳ​ລັບທຸລະກິດການສະໜອງວັດສະດຸ​ກໍ່​ສ້າງ (58%). ຜູ້ຜະລິດສີ​ມັງສ່ວນຫຼາຍຈະແມ່ນຜູ້ຊາຍ (70%) ແລະ ຊ່າງກໍ່ທີ່​ໄດ້​ໃຫ້​ສຳ​ພາດທັງໝົດແມ່ນຜູ້ຊາຍ.

ລາຄາ ແລະ ແບບຂອງຫ້ອງວິດ

ໂດຍທົ່ວໄປ, ພາກ​ສ່ວນຫຼັກ​ຂອງລະບົບ​ຕ່ອງ​ໂສ້ການສະໜອງໄດ້ສະເໜີຫ້ອງວິດທີ່ຢູ່ເໜືອຄວາມ​ສາ​ມາດ​ຊື້​ຂອງຄົວ​ເຮືອນໃນຊົນນະບົດສ່ວນໃຫຍ່​ໃນ​ກຸ່ມ​ເປົ້າ​ໝາຍ. ແນວໃດກໍຕາມ, ບໍ່ມີວິດ​ທີ່ເປັນ “ແບບຢ່າງ” ຫຼື ຫ້ອງວິດທົ່ວໄປ. ຜູ້​ໃຫ້​ສຳ​ພາດ​ໄດ້​ແນະ​ນຳທາງເລືອກ, ຂະໜາດ ແລະ ວັດສະດຸທີ່ຫຼາກຫຼາຍ. ໂດຍທົ່ວໄປ, ຜູ້ໃຫ້ສຳພາດສ່ວນໃຫຍ່ກ່າວວ່າ
ວິດເປັນລັກສະນະຫ້ອງສ້ວມທີ່ໃຊ້ການເທໃຊ້ຫົວວິດເຊລະມິກ ແລະ ຕັ້ງອັດຂຸມ.

ຄ່າຂອງວັດສະດຸຕ່າງໆ​ແມ່ນມີຄວາມແຕກຕ່າງກັນຫຼາຍ (ອີງຕາມຂະໜາດ ແລະ ທີ່ຕັ້ງ). ອີງ​ຕາມ​ລາຄາຄາດ​ຄະ​ເນແລະ ການ​ອອກ​ແບບ​ໂດຍ​ພາກ​ສ່ວນຫຼັກຂອງລະບົບຕ່ອງ​ໂສ້ໃນການສະໜອງ​ນັ້ນ, ​ຄ່າ​ຂອງ​ວິດ​ທົ່ວ​ໄປ ​ແມ່ນ​ປະ​ມານ 2.8 ລ້ານກີບ (ຫຼື 350 ໂດລາສະຫະລັດອາ​ເມ​ລິ​ກາ2). ນີ້​ແມ່ນສະເພາະຄ່າວັດສະດຸເທົ່ານັ້ນ (ລວມທັງໂຄງ​ສ້າງ
ເໜືອຖານ) ແຕ່ວ່າບໍ່ລວມຄ່າແຮງງານ ແລະ ຄ່າຂົນສົ່ງໃດໆ (​ເຖິງ​ແມ່ນວ່າຄ່າຂົນສົ່ງບາງສ່ວນຈະຖືກລວມ​ເຂົ້າ
ໃນລາຄາວັດສະດຸແລ້ວກໍ່ຕາມ). ຕົວ​ຢ່າງວິດ​ດັ່ງ​ກ່າວ​ປະ​ກອບ​ດ້ວຍ: ຫົວວິດ, ຝາອັດປາກຂຸມພື້ນຖານ, ສາມທໍ່ວິດ ແລະ ຝາທີ່​ຍາວ 1 , ດິນບັອກ 250 ກ້ອນ, ດິນຊາຍ 1 ແມັດກ້ອນ, ຫີນ 1 ແມັດກ້ອນ, ສີ​ມັງ 10 ເປົ໋າ, ທໍ່ PVC 2 ທໍ່ (ທໍ່ໃຫຍ່ 1 ອັນ, ທໍ່ນ້ອຍ 1 ອັນ), ແຜ່ນສັງກະສີ, ປະຕູໄມ້ໜຶ່ງປ່ອງ. ຄ່າສຳ​ລັບໂຄງ​ສ້າງເໜືອຖານແມ່ນ​ປະ​ມານ 69% ຂອງ​ຄ່າ​ລວ​ມ​ຂອງວັດ​ສະ​ດຸ.

ຄ່າວັດສະດຸສຳລັບສ້າງວິດທົ່ວໄປ, ​ຕາມຄວາມຄິດຂອງພາກວສ່ວນຫຼັກຂອງລະບົບຕ່ອງໂສ້ການສະໜອງ

ພາກພື້ນແຂວງ

ຫຼັກ

ໂຄງສ້າງເໜືອຖານ

ລວມຄ່າວັດສະດູ (ກີບ)

ໂຄງສ້າງເໜືອຖານ % ຂອງຄ່າລວມ

ພາກເໜືອ

815,389

1,697,331

2,512,720

68%

ບໍ່ແກ້ວ

788,023

1,606,745

2,394,768

67%

ຫຼວງນ້ຳທາ

842,756

1,787,917

2,630,673

68%

ພາກກາງ

869,642

1,949,535

2,819,177

69%

ບໍລິຄຳໄຊ

898,714

1,750,917

2,649,631

66%

ສະຫວັນນະເຂດ

840,569

2,148,153

2,988,722

72%

ພາກໄຕ້

968,382

2,060,500

3,028,882

68%

ອັດຕະປື

981,109

1,901,071

2,882,181

66%

ສາລະວັນ

913,992

2,099,467

3,013,458

70%

ເຊກອງ

959,833

2,246,083

3,205,917

70%

ລວມຕົວຢ່າງ

889,285

1,934,336

2,823,621

69%

ຍົກເວັ້ນຄ່າແຮງງານ ແລະ ຂົນສົ່ງ.

ສີມັງ ແລະ ດິນຈີ່ເປັນສ່ວນປະກອບຫຼັກຄ່າວັດສະດຸກໍ່ສ້າງວິດດັ່ງກ່າວ. ປະຕູ, ໄມ້ ແລະ ທໍ່ສີມັງກໍສຳຄັນເຊັ່ນດຽວກັນ.

ສິ່ງຂັບເຂື່ອນຄ່າສຳລັບການສ້າງວິດທົ່ວໄປ (ກີບ ແລະ ເພີ່ມຂຶ້ນ % ຂອງຄ່າລວມ)

WSP (2012a) ພົບວ່າ, ໃນຄົວ​ເຮືອນ 10,360 ທີ່ໄດ້ສຳຫຼວດໃນແຂວງອຸດົມໄຊ ແລະ ສະຫວັນນະເຂດນັ້ນ, 3/4 ​ໄດ້ສ້າງ​ວິດທີ່​ມີ​ຄ່າ​ໂດຍ​ສະ​ເລ່ຍ 2.3 ລ້ານກີບ (287 ໂດລາ​ສະ​ຫະ​ລັດ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ), ແລະ 1/4 ​ໄດ້​ໃຊ້​ຈ່າຍ​ໂດຍສະເລ່ຍ 5.5 ລ້ານກີບ (687 ໂດລາສະ​ຫະ​ລັດ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ) ໃນ​ການ​ສ້າງ “ວິດ​ທີ່​ແພງ ແລະ ຖື​ເປັນ​ລຸ້ນ​ດີ”. ບົດ​ລາຍ​ງານ​ຂອງ WSP ກ່ຽວ​ກັບການ​ສຶກສາພຶດຕິກຳຜູ້ບໍລິໂພກດ້ານ​ສຸ​ຂະ​ພິ​ບານໄດ້​ພົບ​ວ່າຫຼາຍກວ່າ 75% ຂອງຄົວເຮືອນຊົນນະບົດທີ່ສາມາດປະເມີນຄ່າໃຊ້ຈ່າຍ​



ສຳ​ລັບ​ວິດນັ້ນໄດ້ກ່າວ​ວ່າຕົນຈຳເປັນຕ້ອງ​ໃຊ້ຫຼາຍກວ່າ 1 ລ້ານກີບ (125 ໂດລາສະ​ຫະ​ລັດ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ). ປະມານ 29% ຂອງຄົວເຮືອນທີ່ບໍ່ມີວິດກ່າວວ່າຕົນພ້ອມທີ່ຈະຈ່າຍປະມານ 200,001 ຫາ 700,000 ກີບສຳ​ລັບ​ວິດ​ໜຶ່ງ, ໃນຂະນະທີ່ 29% ພ້ອມທີ່ຈະຈ່າຍຫຼາຍກວ່າ 700,000 ກີບ.

ເມື່ອສົມທຽບຄ່າໃຊ້ຈ່າຍກັບຄວາມຄາດຫວັງຂອງຜູ້ບໍລິໂພກ ແລະ ຄວາມພ້ອມທີ່ຈະຈ່າຍ (ກີບ)



ໝາຍເຫດ: ຍົກເວັ້ນຄ່າແຮງງານ ແລະ ຂົນສົ່ງ.

SS = ໂຄງ​ສ້າງເໜືອຖານ.



ອອກແບບຕົ້ນທຶນຕ່ຳດ້ວຍ SS: ໄດ້​ຖື​ເອົາຄ່າ​ສຳ​ລັບ​ໂຄງ​ສ້າງ​ເໜື​ອ​ຖານ​ແມ່ນ 635,000 ກີບ (80 ໂດລາສະ​ຫະ​ລັດ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ).

ຄ່າໃຊ້ຈ່າຍຄາດ​ຄະ​ເນ​ຂອງຜູ້ບໍລິໂພກ: ຫຼາຍກວ່າ 75% ຂອງຄົວເຮືອນຊົນນະບົດທີ່​ທຸກຍາກແມ່ນບໍ່ມີຫ້ອງ​ຖ່າຍ​ຜູ້ທີ່ຮູ້ວ່າ​ຄ່າ​ໃຊ້​ຈ່າຍ​ທີ່​ກ່ຽວ​ຂ້ອງ ແລະ ຈໍ​າ​ນວນ​ວັນ​ທີ່ໃຊ້​ໃນ​ການ​ກໍ່​ສ້າງ​ຫ້ອງ​ໜຶ່ງນັ້ນ​ເທົ່າ​ໃດ, ເຊື່ອວ່າຈະໃຊ້ຈ່າຍບໍ່ຕ່ຳກວ່າ 1 ລ້ານກີບ.

ຄວາມພ້ອມທີ່ຈະຈ່າຍຂອ​ງ​ຜູ້​ບໍ​ລິ​ໂພກ: 40% ຂອງຄົວເຮືອນຜູ້ທຸກຍາກແມ່ນພ້ອມທີ່ຈະຈ່າຍ​ຢ່າງ​ໜ້ອຍ​ຕາມ​ຄ່າ​ດັ່ງ​ກ່າວ.

ຊ່າງກໍ່ກ່າວວ່າຕ້ອງໃຊ້ກຳມະກອນ 2 ເຖິງ 3 ຄົນໂດຍ​ໃຊ້​ເວ​ລາເກືອບສອງ​ອາທິດ​ໃນ​ການສ້າງຫ້ອງ​ວິດ​ໃຫ້ສຳເລັດ, ແລະ ຄ່າແຮງງານລວມ​ແມ່ນປະມານ 3 ລ້ານກີບ (375 ໂດລາ) — ສະເລ່ຍອັດຕາແຮງງານ​ລາຍ​ວັນປະ​ມານ 134,000 ກີບຕໍ່ຄົນ (17 ໂດລາ). ດັ່ງນັ້ນ, ການ​ໃຊ້ຊ່າງ​ກໍ່​ສາ​ມາດເພີ່ມລາ​ຄາ​ຫ້ອງວິດຂຶ້ນເປັນສອງເທົ່າຕົວ. ໂຄງ​ສ້າງເໜືອຖານໃຊ້ເວລາຍາວທີ່ສຸດ, ​ຊຶ່ງສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນວ່າຊ່າງກໍ່ລຶ້ງເຄີຍໃນ​ການສ້າງໂຄງສ້າງທີ່ໃຫ​ຍ່ (ດ້ວຍເຫດນີ້ຄ່າຂອງການສ້າງຫ້ອງສ້ວມຂ້າງເທິງຈຶ່ງສູງ). ການກໍ່ຂຸມຫ້ອງສ້ວມໂດຍໃຊ້ດິນຈີ່ (ເ​ຊິ່ງຜູ້ດຳເນີນການ
ລາຍງານວ່າເປັນ​ວິ​ທີ​ທີ່​ປະ​ຕິ​ບັດ​ທົ່ວ​ໄປ) ຈຳເປັນຕ້ອງໃຊ້ແຮງງານຫຼາຍກວ່າການໃຊ້​ທໍ່​ສີ​ມັງ ​ຊຶ່ງ​ເຫດ​ຜົນ​ສ່ວນ​ໜຶ່ງ​ແມ່ນວ່າຂຸມດັ່ງກ່າວມີຂະ ໜາດໃຫຍ່​ກວ່າຈຶ່ງເພີ່ມຄ່າໃຊ້ຈ່າຍລວມຂອງຫ້ອງສ້ວມ.

ຄ່າຂົນສົ່ງໃນລະບົບຕ່ອງໂສ້ການ​ສະ​ໜອງສຸຂະ​ອານະໄມມີຢູ່ສອງຮູບແບບຄື: ເປັນລາຄາທີ່ຊັດເຈນສຳລັບນຳສົ່ງ
ຜະລິດຕະພັນ ແລະ ລາຄາບົ່ມ​ຊ້ອນທີ່ລວມຢູ່ໃນລາຄາຂອງຜະລິດຕະພັນ ແລະ ການບໍລິການ. ຫົວໜ່ວຍຄ່າຂົນ​ສົ່ງລະຫວ່າງຢູ່ສູນກາງແມ່ນຕ່ຳກວ່າຄ່າຂົນສົ່ງຂອງທ້ອງຖິ່ນ. ຄ່າຂົນສົ່ງຈຳນວນຫຼາຍລະຫວ່າງສູນ​ກາງ​ຕ່າງໆ​ແມ່ນ​ປະ​ມານ 400 ກີບ/ໂຕນ/ຫຼັກ ​ບ່ອນ​ທີ່​ມີ​ສະ​ພາບເສັ້ນທາງທີ່ດີ ແລະ ບໍ່​ເປັນ​ພູ​ຜາແຕ່ຖ້າເສັ້ນທາງບໍ່ດີ ​ແລະ ເປັນພູຜາ
ນັ້ນແມ່ນ 750​ ກີບ/ໂຕນ/ຫຼັກ. ແນວໃດກໍຕາມ, ການກະຈາຍສິນຄ້າຈາກຕົວເມືອງໃຫ​ຍ່ໄປຫາຕົວເມືອງນ້ອຍ ແລະ ໝູ່ບ້ານ, ໂດຍສະເພາະ​ໄປ​ຍັງ​ເຂດ​ຫ່າງໄກສອກຫຼີກ ຫຼື ​ເຂດພູຜາ, ເຫັນໄດ້ວ່າຄ່າຂົນສົ່ງສູງຂຶ້ນ​ຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ. ຄ່າຂົນສົ່ງໄປຕົວເມືອງດ້ວຍລົດຂະໜາດນ້ອຍແມ່ນ​ປະ​ມານ 5,500 ກີບ/ໂຕນ/ຫຼັກ. ຍ້ອນ​ວ່າລົດບັນ​ທຸກ​ຄັນ​ໜຶ່ງ​ທີ່​ໄປ​ເຂດ​ຫ່າງ​ໄກ​ສອກຫຼີກສາມາດບັນຈຸ 3 ຫາ 4 ວິດ​ແບບ​ພື້ນ​ຖານ​ເທົ່າ​ນັ້ນ, ​ຄ່າ​ວິດ​ໜຶ່ງ​ຈະ​ເພີ່ມ​ຄ່າຂົນສົ່ງປະມານ 136,000 ກີບ (17 ໂດລາ) ຕໍ່ຊຸວິດ (34% ຂອງຄ່າໂຄງຫຼັກ​ຂອງວິດພື້ນຖານ), ​ໂດຍຂຶ້ນກັບພູມີປະເທດ ແລະ ໄລຍະທາງນຳອີກ.

ຄວາມອາດສາມາດຈ່າຍ

ຄົວເຮືອນຊົນນະບົດຜູ້ທຸກຍາກບໍ່ສາມາດ​ຈ່າຍ​ສຳ​ລັບ​ຫ້ອງວິດໃນລາຄາ 2.8 ລ້ານກີບ. ສຳລັບຄົວເຮືອນທີ່ຢູ່ໃນເສັ້ນ
ຄວາມທຸກຍາກ​​ທາງ​ການຂອງຊົນນະບົດ (180,000 ກີບ (22.50 ໂດລາ)/ຄົນ/ເດືອນ, ເຊິ່ງເທົ່າກັບ 900,000 ກີບ (112.50 ໂດລາ) ສຳລັບຄົວເຮືອນທີ່​ມີ 5 ຄົນ), ​ຄ່າ​ຂອງຫ້ອງສ້ວມທົ່ວໄປຈະ​ເທົ່າ​ກັບ​ເງິນ​ລາຍຮັບສາມ​ເດືອນ. ຫຼາຍຄົວເຮືອນເປົ້າໝາຍມີລາຍໄດ້​ຕ່ຳ​ກວ່ານັ້ນ​ອີກ: 85% ຂອງຄົວເຮືອນຊົນນະບົດທຸກຍາກທີ່ໄດ້ສຳຫຼວດໃນ
ພາກໃຕ້ມີລາຍຮັບປະຈຳເດືອນຕ່ຳກວ່າ 500,000 ກີບ (63 ໂດລາ); ແລະ ຄ່າຂົນສົ່ງຍິ່ງພາໃຫ້​ລາ​ຄາວິດແພງ
ຂຶ້ນກວ່າ​ເກົ່າ. ຫ້ອງສ້ວມທົ່ວໄປຈະ​ເທົ່າ​ກັບລາຍຮັບ​ຫົກ​ເດືອນຂອງຄົວເຮືອນ​ເຫຼົ່ານີ້.

ທ່າແຮງຕະຫຼາດສໍາລັບວິດຖ່າຍຕົ້ນ​ທຶນ​ຕ່ໍາແມ່ນປະມານ 150,000 ຫາ 200,000 ຕໍ່ຊຸດໜຶ່ງ, ຂຶ້ນກັບລາຄາຂອງ
ວິດແລະ ເມື່ອການ​ແຈກ​ຢາຍໃຫ້ບັນດາຄົວເຮືອນບໍ່​ມີ​ບັນ​ຫາ. ການຄາດຄະເນ​ດັ່ງ​ກ່າວ​ແມ່ນ​ບົນພື້ນຖານທີ່​ວ່າຄົວເຮືອນ
ຊົນນະບົດຢູ່ລາວປະ​ມານ 414,000 ຄົວເຮືອນບໍ່ໃຊ້ສິ່ງອຳນວຍຄວາມສະດວກທີ່​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ປັບ​ປຸງແລະ 46% ຂອງຄົວເຮືອນໃນຊົນນະບົດທີ່ບໍ່ມີວິດຖ່າຍພ້ອມທີ່ຈະຈ່າຍ 500,000 ກີບ (62.50 ໂດລາ) ສຳ​ລັບວິດຖ່າຍໜຶ່ງ (WSP – ​ການ​ສຶກສາພຶດຕິກຳ​ດ້ານສຸ​ຂະ​ອາ​ນະໄມຂອງຜູ້ບໍລິໂພກ), ​ຊຶ່ງ​ເທົ່າ​ກັບ 190,500 ຄົວເຮືອນ.

ການເງິນ

ຜູ້​ດຳ​ເນີນ​ການ​ໃນ​ຕ່ອງ​ໂສ້​ການ​ສະ​ໜອງຫຼາຍ​ລາຍແມ່ນສາມາດຂໍສິນເຊື່ອໃນ​ລະ​ບົບ. ປະມານ 50% ຂອງຜູ້ສະໜອງ
ວັດສະດຸທີ່ໄດ້ສຳພາດມີບັນຊີທະນາຄານ ຫຼື ເງິນກູ້ຈາກ MFI. ອັດຕາດອກເບ້ຍສະ​ເລ່ຍແມ່ນປະມານ 13% ຕໍ່ປີ (ແຕ່ 6% ຫາ 15%) ແລະ ໄລຍະ​ການ​ກູ້​ແມ່ນແຕ່ 1 ຫຼື 3 ປີ. ປະມານ 22% ຂອງຜູ້ຜະລິດສີ​ມັງທີ່ໄດ້ສຳພາດແມ່ນໄດ້
ກູ້ຢືມເ​ງິນຈາກທະນາຄານ, ໂດຍ​ເສຍ​ຄ່າດອກເບ້ຍ 14% ສຳ​ລັບ​ໄລ​ຍະ​ກູ້ 1 ປີ. ຊ່າງກໍ່ບໍສາມາດເຂົ້າເຖິງແຫຼ່ງເງິນ
ສິນເຊື່ອໃນ​ລະ​ບົບ, ອາດເປັນເພາະວ່າພວກເຂົາມີຄວາມຕ້ອງການໜ້ອຍ​ກວ່າ ຫຼື ອາດຈະເປັນເພາະພວກເຂົາບໍ່ມີຫຼັກ​ຄ້ຳ​ປະ​ກັນກໍເປັນໄດ້. ຖ້າຊ່າງກໍ່ຢືມ, ສ່ວນ​ໃຫ​ຍ່​ຈະ​ແມ່ນການ​ຢືມ​ເງິນ​ນອກ​ລະ​ບົບ.

ຂໍ້ຍຸ້ງຍາກ

ຜູ້ສະໜອງວັດ​ສະ​ດຸ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າສະ​ພາບຖະໜົນທີ່ບໍ່ດີເປັນຂໍ້ຫ​ຍຸ້ງ​ຍາກ​ຫຼັກ (31% ຂອງຜູ້ສະໜອງລາຍ​ງານວ່າ​ເຫດ​ຜົນ​ດັ່ງ​ກ່າວ​ເປັນ​ຂໍ້​ຫ​ຍຸ້ງ​ຍາກຫຼັກ). ມັນຍັງເປັນບັນຫາໃຫ​ຍ່ສຳລັບຜູ້ຜະລິດສີ​ມັງ (ປະມານ 19%).

ບັນຫາກ່ຽວ​ກັບ​ການ​ຂາດແຮງງານ ແລະ ແຮງ​ງານ​ທີ່​ມີ​ຄຸນ​ນະ​ພາບແມ່ນບັນຫາທີ່​ຮ້າຍ​ແຮງສຳລັບຜູ້ຜະລິດ​ສີ​ມັງ
ແລະ ຊ່າງກໍ່ຍ້ອນ​ວ່າທຸລະກິດຂອງພວກແມ່ນ​ອີງ​ໃສ່ແຮງງານຫຼາຍກວ່າຜູ້ສະໜອງວັດສະດຸ: ເກືອບ 40% ຂອງຜູ້ຜະລິດສີ​ມັງແລະ ຊ່າງ​ກໍ່ແມ່ນປະສົບກັບບັນຫາແຮງງານບໍ່​ພຽງ​ພໍ. ພ້ອມ​ກັນ​ນັ້ນ, 21% ຂອງຊ່າງ​ກ່າວ​ເຖິງບັນ​ຫາ​ກ່ຽວ​ກັບພະນັກງານ ແລະ ບັນຫ​າການຝືກອົບຮົມ (ຫຼາຍ​ຄົນ​ໄດ້​ກ່າວ​ເຖິງ​​ບັນ​ຫາພະ​ນັກ​ງານທີ່ຂາດວຽກ ແລະ ຕົ້ນ​ທຶນ​ສຳ​ລັບ​ຄ່າ​ແຮງ​ງານ). ຂໍ້​ຈຳ​ກັດ​ດ້ານ​ແຮງ​ງານບໍ່​ແມ່ນບັນຫາ​ສະ​ເພາະ​ສຳ​ລັບລະບົບຕ່ອງໂສ້ການສະໜອງ​ໃນ​ຂະ​ແໜງ​ການ​ສຸ​ຂະ​ອາ​ນະ​ໄມ. ມັນເປັນເລື່ອງປົກກະຕິສຳ​ລັບ​ທຸ​ລະ​ກິດໃນລາວທີ່ປະສົບກັບ​ແຮງ​ງານ​ທີ່​ຈຳ​ກັດ. ຕົວຢ່າງໃນປີ 2011, 18% ຂອງທຸລະກິດໃນ ສ..ປ ລາວໄດ້ລາຍງານວ່າແຮງ​ງານ​ທີ່​ຂາດທັກສະເປັນຂໍ້ຈຳກັດຫຼັກ (ທະນາຄານໂລກ 2011).

ລູກຄ້າບໍ່ຈ່າຍ (30% ຂອງຜູ້ສະໜອງວັດສະດຸ) ແລະ ຄວາມຕ້ອງການບໍ່ພຽງພໍ (35% ຂອງຜູ້ຜະລິດສີ​ມັງແລະ 41% ຂອງຊ່າງກໍ່) ແມ່ນຂໍ້ຫ​ຍຸ້ງ​ຍາກ​ສຳ​ຄັນ​ທີ່ຈຳກັດ​ການດຶງດູດທາງດ້ານການເງິນເຂົ້າ​ສູ່ທຸລະກິດສຸ​ຂະອານະໄມ. 28% ຂອງຜູ້ສະໜອງວັດ​ສະ​ດຸແລະ 38% ຂອງຜູ້ຜະລິດ​ສີ​ມັງລາຍ​ງານ​ວ່າການເຂົ້າຫາແຫຼ່ງທຶນເປັນ​ບັນ​ຫາ. ການ​ເຂົ້າ​ເຖິງ​ທຶນ​ເປັນ​ບັນ​ຫາ​ທົ່ວ​ໄປ​ຂອງທຸລະກິດຂະໜາດນ້ອຍ. ໃນປີ 2011, ປະມານ 20% ຂອງບໍລິສັດລາວລາຍງານວ່າການເຂົ້າຫາແຫຼ່ງທຶນເປັນຂໍ້ຈຳກັດຫຼັກ (ທະນາຄານໂລກ 2011) ແລະ 57% ຂອງທຸລະກິດຈຸລະພາກກໍ​ຄື 45% ຂອງທຸລະກິດຂະໜາດນ້ອຍກ່າວວ່າ​ການ​ຂາດ​ຕົ້ນ​ທຶນເປັນບັນຫາ “ໃຫຍ່” ຫຼື “ໃຫຍ່ຫຼາຍ” (GIZ 2012).

ສະຫລຸບຜົນການຄົ້ນຄວ້າ

ຜູ້ດຳເນີນການ

1



ບໍ່ມີຜູ້​ດຳ​ເນີນ​ການ​ໃດທີ່ຂາຍຫ້ອງສ້ວມຄົບຊຸດ (ຍົກເວັ້ນບາງໂຄງການທົດລອງເຊັ່ນ PSI/WSP) – ລະບົບຕ່ອງໂສ້ແມ່ນແຍກກັນ.

2

ທຸລະກິດຕ່າງໆ​ແມ່ນອາໄສແຫຼ່ງລາຍຮັບອື່ນໆ – ພວກເຂົາບໍ່ຖື​ວ່າ​ຕົນເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງລະບົບຕ່ອງໂສ້ການສະໜອງສິນຄ້າສຸຂະອານະໄມ.

3

ປະ​ກົດ​ວ່າເຈົ້າຂອງທຸລະກິດສະໜອງສິນຄ້າທີ່​ເປັນ​ຜູ້​ຍິງມີ​ອັດ​ຕາສູງ (62%) ແຕ່ສອດຄ່ອງກັບທຸລະກິດຈຸລະພາກອື່ນໆ.

4

ທຸລະກິດສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນມີຂະໜາດນ້ອຍ ແລະ ບໍ່ໄດ້ລົງທະບຽນ (ແລະ ຍິ່ງ​ບໍ່​ໄດ້​ລົງ​ທະ​ບຽນຫຼາຍກວ່າສຳ​ລັບ​ທຸ​ລະ​ກິດທີ່ຢູ່ນອກເທດ​ສະ​ບານ​ເມືອງ).

5

1 ໃນ 4 ຂອງຜູ້ຜະລິດສີ​ມັງລາຍງານວ່າມີ​ແຜນການຕະຫຼາດ, ຊຶ່ງປະກົດວ່າສູງ.

6

ຊ່າງກໍ່ເຮັດວຽກຊົ່ວຄາວ, ​ຊຶ່ງເດີນທາງໄກໄປເຮັດວຽກ ແລະ ໄລ​ຍະ​ແກ່​ຍາວ.

7

ຜູ້ຜະລິດສີ​ມັງມີວຽກຫຼາຍກວ່າໃນລະດູຝົນ, ຊຶ່ງກົງກັນຂ້າມກັນກັບຊ່າງກໍ່ ແລະ ຜູ້ສະໜອງວັດ​ສະ​ດຸ.

8

ທຸລະກິດເຮັດການຕະຫຼາດໜ້ອຍ (ແລະ ເກືອບວ່າບໍ່​ໃຊ້ຕົວແທນຂາຍ).

ຜູ້ບໍລິໂພກ

9

ຊ່າງກໍ່ຮັບ​ຮູ້​ຄວາມຕ້ອງການຂອງຄົວເຮືອນດີກວ່າ.

10

ຄົວເຮືອນມັກ​ໃຊ້ແຮງງານຂອງ​ຕົນເອງ.

11

ຜູ້ບໍລິໂພກ (83% ທີ່ບໍ່ແມ່ນເຈົ້າຂອງ) ແມ່ນພ້ອມທີ່ຈະຈ່າຍຫຼາຍ​ກວ່າ​ສຳ​ລັບໂຄງ​ສ້າງຖານທີ່ໃຊ້ດິນຈີ.

12

ຜູ້​ທີ່​ບໍ່​ມີ​ວິດ​ສ່ວນຫຼາຍ (82%) ບໍ່ຕ້ອງການຢືມເງິນເພື່ອທີ່ຈະມາສ້າງຫ້ອງສ້ວມ.

13

68% ຂອງຄົວເຮືອນແມ່ນເດີນທາງໄປຊື້ວັດສະດຸເພື່ອມາເຮັດຫ້ອງສ້ວມ (ໄປຍັງເທດສະບານເມືອງ ຫຼືເມືອງທີ່ໃຫຍ່ກວ່າ).

ລາຄາ ແລະ ທາງເລືອກສຸຂະພັນຫ້ອງສ້ວມ

14

ສ້ວມສ່ວນ​ໃຫ​ຍ່ທີ່ສ້າງຈາກລະບົບຕ່ອງໂສການສະໜອງແມ່ນແພງຫຼາຍ – ທຽບເທົ່າກັບລາຍຮັບຫົກເດືອນຂອງຄົວເຮືອນ
ທຸກຍາກ.

15

ຄ່າແຮງງານສາມາດເພີ່ມລາຄາສຸຂະພັນຫ້ອງສ້ວມທົບ​ເຄິ່ງ.

16

ການກໍ່ດ້ວຍດິນຈີແທນທໍ່​ສີ​ມັງໄດ້​ກາຍ​ເປັນ​ທີ່​ນິ​ຍົມ.

17

ຕະຫຼາດຊົນນະບົດບົ່ມ​ຊ້ອນສຳ​ລັບຕົວເລືອກຕົ້ນ​ທຶນ​ຕ່ຳແມ່ນ 150,000 ຫາ 200,000.

ການແຂ່ງຂັນ ແລະ ອັດຕາກຳໄລ

18

ຜຸ້​ດຳ​ເນີນ​ການ​ມີຫຼາຍ​ແຫຼ່ງ​ຈາກ​ຂັ້ນ​ເທິງ​ຂອງ​ຕ່ອງ​ໂສ້​ການ​ສະ​ໜອງ ແລະ ປະສົບກັບການແຂ່ງຂັນພາຍ​ໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດ.

19

ລວມຍອດອັດກຳໄລສະເລ່ຍ 15% ຫາ 40% ແມ່ນບໍ່ຫຼາຍເກີນໄປສຳລັບຜະລິດຕະພັນດັ່ງ​ກ່າວໃນຕະຫຼາດ​ຊົນ​ນະ​ບົດ.

20

ຜູ້​ດຳ​ເນີນ​ການ​ຈຳ​ນວນ​ໜຶ່ງຄິດວ່າອັດຕາກຳໄລຈາກການຂາຍວິດແມ່ນຕ່ຳກວ່າກຳໄລຈາກກິດຈະກຳອື່ນໆ.

ຄ່າຂົນສົ່ງ

21

ຖະນົນແມ່ນຂໍ້​ຫ​ຍຸ້ງ​ຍາກຫຼັກ

22

ການ​ເຂົ້າ​ຫາ​ໝູ່​ບ້ານຫຼາຍ​ແຫ່ງ​ແມ່ນ​ຫ​ຍຸ້ງ​ຍາກຫຼາຍ ແລະ ໝູ່ບ້ານຈຳນວນໜຶ່ງແມ່ນບໍ່ສາມາດເຂົ້າເຖິງໃນລະດູຝົນ.

23

ຜູ້ສະໜອງສ່ວນໃຫຍ່ຈະສົ່ງແຕ່ສະເພາະສິນ​ຄ້າ​ທີ່​ສັ່ງຊື້ຫຼາຍແຕ່​ບໍ່​ສົ່ງສິນ​ຄ້າ​ທີ່​ສັ່ງ​ຊື້​ຂະ​ໜາດ​ນ້ອຍ.

24

ຄ່າຂົນສົ່ງ – ສຳລັບການສັ່ງຊື້ໄປຍັງເຂດຫ່າງໄກສອກຫຼີກ – ອາດຈະເພີ່ມເຂົ້າ 34% ຂອງລາຄາສິນຄ້າ

25

ຊ່າງກໍ່ລາຍງານວ່າຜູ້ຜະລິດສີ​ມັງ​ທີ່​ບໍ​ລິ​ການສົ່ງສິນຄ້າເປັນ​ທີ່​ນິ​ຍົມ

ການເງິນ

26

ຜູ້ດຳເນີນການລາຍງານວ່າ​ການ ການ​ເຂົ້າ​ເຖິງ​ແຫຼ່ງ​ທຶນ​ເປັນ​ຂໍ້​ຈຳ​ກັດ.

27

ທຸລະກິດຕ່າງໆມີຄວາມກັງ​ວົນກ່ຽວກັບລູກຄ້າທີ່ຊຳລະເ​ງິນຊ້າ ຫຼື ບໍ່ຊຳ​ລະ.

ແຮງງານ

28

ການ​ຂາດແຮງງານແມ່ນຂໍ້ຈຳກັດ, ​ຊຶ່ງສອດຄ່ອງກັບບັນດາທຸລະກິດຕ່າງໆໃນເສດຖະກິດຂອງລາວ.

ລັດຖະບານ

29

ແຜນ​ງານ​ຂອງລັດຖະບານ ແລະ ອົງການທີ່ບໍ່​ສັງ​ກັດກັບລັດຖະບານ (NGO) ເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຕ່ອງໂສ້​ການ​ສະ​ໜອງ.

30

ເຈົ້າໜ້າທີ່ລັດຖະບານອາດຈະ​ຖື​ວ່າການສະໜອງສິນຄ້າສຸຂະພັນທັງໝົດນັ້ນເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງແຜນ ງ​ານລັດຖະບານ (ເມື່ອມີພຽງແຕ່ 24% ເທົ່ານັ້ນ).

31

ບໍ່ມີໃຜທີ່ແນະນຳລັດຖະບານໃຫ້ປັບປຸງ​ສະ​ພາບແວດ​ລ້ອມ​ສຳ​ລັບທຸລະກິດ ຫຼື ການລົງທືນ.

ນອກຈາກຜົນການຄົ້ນ​ຄວ້າໂດຍລວມຂ້າງເທິງນັ້ນ, ຜົນ​ການ​ຄົ້ນ​ຄ້​ວາພາກພື້ນມີ​ດັ່ງ​ຕໍ່​ໄປ​ນີ້:

ລະບົບຕ່ອງໂສ້ການສະໜອງພາກເໜືອ

32

ມີຫຼັກຖານວ່າມີການສົມຮູ້ຮ່ວມຄິດລະຫວ່າງສອງຜູ້ສະໜອງວັດສະດຸໃນເຂດຜາອຸດົມ.

33

ປະ​ກົດ​ວ່າພາສີນຳເຂົ້າ ແລະ ຄ່າທຳນຽມກໍຄືອັດຕາອາກອນມູນຄ່າເພີ່ມເປັນ​ບັນ​ໃຫ​ຍ່ກວ່າ​ຢູ່ພາກເໜືອ.

ລະບົບຕ່ອງໂສ້ການສະໜອງພາກກາງ

36

ຜູ້ຜະລິດສີ​ມັງ ແລະ ຊ່າງກໍ່ໄດ້ຮັບການຝຶືກອົບຮົມໜ້ອຍກວ່າທາງພາກເໜືອ ແລະ ພາກໄຕ້.

37

ຄ່າແຮງງານລາຍວັນຂອງຊ່າງກໍ່ແມ່ນສູງກວ່າທາງພາກເໜືອ ແລະ ໄຕ້

ລະບົບຕ່ອງໂສ້ການສະໜອງພາກໃຕ້

38

ຜູ້ຜະລິດສີ​ມັງທາງພາກໃຕ້ລາຍງານວ່າການຂາຍຜະລິດຕະພັນສຸຂະພັນແມ່ນ​ຕ່ຳກວ່າພາກເໜືອ ແລະພາກກາງ

39

ທຸລະກິດທາງພາກໄຕ້ມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະເພິ່ງພາກິດຈະກຳທຸລະກິດດ້ານອື່ນໆ

40

ທຸລະກິດໃນພາກໄຕ້ສ່ວນ​ໃຫ​ຍ່​ບໍ່ມີແຜນການຕະຫຼາດ

ຂໍ້ສະເໜີ

ການເຜີຍແຜ່ຂໍ້​ມູນຂ່າວສານດ້ານການຕະຫຼາດ

ຕະຫຼາດໃນຊົນນະບົດສຳລັບສຸຂະພັນສ້ວມຕົ້ນ​ທຶນ​ຕ່ຳ (ຕ່ຳກວ່າ 700,000 ກີບ) ແມ່ນ​ປະ​ມານ 150,000 ຫາ 200,000 ວິດ, ຖ້າ​ຖື​ວ່າບໍ່ມີບັນຫາໃນການແຈກຢາຍສິນຄ້າສຸຂະພັນສ້ວມ. ຄວາມຈິງທີ່ຜູ້ປະກອບການບໍ່​ມີ​ມາດ​ຕະ​ການເພື່ອຮອງ​ຮັບຄວາມຕ້ອງການນີ້ຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າມັນເປັນທຸ​ລະ​ກິດ​ທີ່​ບໍ່​ໄດ້ກຳໄລ ຫຼື ເປັນ​ຮູບ​ແບບ​ການລົ້ມເຫຼວ
ຂອງຕະຫຼາດໃດ​ໜຶ່ງ, ເຊັ່ນ: ການ​ຮັບ​ຮູ້​ຂໍ້​ມູນ​ທີ່​ບໍ່​ສະ​ເໝີ​ພາບ​ກັນ. ທັງລັດຖະບານ ແລະ ຄູ່​ຮ່ວມພັດທະນາຄວນແກ້​ໄຂ​ບັນ​ຫາຊ່ອງວ່າງ​ດ້ານ​ຂໍ້​ມູນ​ດັ່ງ​ກ່າວໂດຍການເຜີຍແຜ່ຂໍ້ມູນດ້ານການຕະຫຼາດ (ຂະໜາດບົ່ມ​ຊ້ອນ, ອື່ນໆ) ເພື່ອສົ່ງເສີມ
ໃຫ້​ມີການລົງທຶນຫຼາຍຂຶ້ນ ຫຼື ເພື່ອດຶງ​ດູດ​ຜູ້​ປະ​ກອບ​ການ​ໃໝ່ໆ, ກໍຄືການແຈ້ງຕະຫຼາດວ່າມີການແຊກແຊງດ້ານຄວາມ
ຕ້ອງການເພື່ອເປັນ​ການສົ່ງເສີມ​ການ​ຂະ​ຫ​ຍາຍ​ຕົວ​ດ້ານ​ຄວາມ​ຕ້ອງ​ການ​ທີ່​ເປັນ​ໄປ​ໄດ້.

ຄວນ​ເຜີຍ​ແຜ່ຂໍ້ມູນກ່ຽວກັບປະເພດສຸຂະພັນສ້ວມທີ່ຍັງບໍ່ສາ​ມາດຕອບສະໜອງຕາມຄວາມຕ້ອງການໃນປະຈຸບັນ. ແບບ​ສຸ​ຂະ​ພັນ​ສ້ວມທີ່​​ສາ​ມາດ​ເຂົ້າ​ເຖິງ​ໄດ້ເຫຼົ່ານີ້ຄວນຕິດ​ຕັ້ງໄດ້ງ່າຍ ແລະ ໄວກວ່າ. ແບບທີ່ສາມາດເຂົ້າ​ເຖິງ​ໄດ້ແມ່ນ​ມີ​ຢູ່​ແລ້ວເຊັ່ນ: ວິດຕົ້ນ​ທຶນຕ່ຳ (ລາຄາປະ​ມານ 50 ໂດລາບໍ່ລວມຖານ) ທີ່ທາງ WSP, ໂດຍຜ່ານການດຳເນີນການ
ຂອງຄູ່ສ່ວນ PSI, ແມ່ນໄດ້ພະຍາ​ຍາມຂະຫຍາຍ​ໄປແຂວງຈຳປາສັກ ແລະ ເຊກອງ.

ການຈັດວາງດ້ານ​ການ​ເງິນ

ບໍ່​ຄວນ​ສົ່ງ​ເສີມການ​ສະ​ໜອງທຶນໂດຍກົງແຕ່ຄວນ​ສົ່ງ​ເສີມການຈັດວາງດ້ານ​ການ​ເງິນ​ວິ​ທີ​ອື່ນໆເຊັ່ນ: ແຜນການຜ່ອນ​ເປັນ​ງວດ​ກັບ MFI ແລະ/ຫຼື ສະຖາບັນການເງິນອື່ນໆ.

ການຈ່າຍເປັນງວດຈະ​ເຮັດ​ໃຫ້ຫຼາຍ​ຄົນ​ສາ​ມາດ​ຊື້ສຸ​ຂະ​ພັນ​ສ້ວມ. ແນວໃດກໍຕາມ, ທູລກິດໃນລະບົບຕ່ອງໂສ້ການສະໜອງບໍ່ອາດຈະຈັດການແຜນການຜ່ອນສຳລະເປັນ​ງວດດ້ວຍ​ຕົນ​ເອງ. ໂດຍການຮ່ວມ​ມືກັບທະນາຄານ ຫຼື MFI, ຜູ້ດຳເນີນການແມ່ນສາມາດສະໜອງສຸຂະພັນສ້ວມດ້ວຍສິນເຊື່ອໃນ​ລະ​ບົບ ​ໂດຍການສຳລະເງິນທີ່ກະຈາຍ​ເປັນ​ເວ​ລາ​ໃດ​ໜຶ່ງ (​ຊຶ່ງ​ເປັນ​ການ​ດຶງ​ດູດຜູ້ບໍລິໂພກ) ແລະ ບໍ່ມີຄວາມສ່ຽງດ້ານສິນ​ເຊື່ອ​ທີ່​ມາ​ຈາກຜູ້ທີ່ບໍ່ຈ່າຍຄືນ (​ເປັນ​ການ​ດຶງ​ດູດທຸລະກິດ). ຄົວເຮືອນຕົກລົງທີ່ຈະຊື້ຊຸດຫ້ອງສ້ວມ ແລະ ຍືນ​ຂໍເງິນກູ້
ໃນເວລາດຽວກັນ, MFI ອະນຸມັດເງິນກູ້ ແລະ ຈ່າຍໃຫ້ທຸລະກິດ, ແລະ ຄົວເຮືອນຈ່າຍຄືນກັບ MFI ຕະຫຼອດ​ໄລ​ຍະ​ໃດ​ໜຶ່ງ. ກົນລະຍຸດນີ້ຈະຕ້ອງເອົາຊະນະຄວາມລັງ​ເລ​ໃຈ​ຂອງຜູ້ບໍລິໂພກທີ່ຈະຕິດນີ້ຊື້ຊຸດສຸຂະພັນສ້ວມ, ແລະຜູ້ໃຫ້ຢືມທີ່​ສ່ຽງ​ບໍ່​ໄດ້​ຮັບ​ເງິນ​ຄືນ. ຄວາມ​ຕ້ານ​ທານນີ້ແມ່ນສາມາດແກ້ໄຂຮ່ວມ​ກັນ​ໂດຍ​ຜູ້​ມີ​ສ່ວນ​ຮ່ວມ​ທີ່​ກ່ຽວ​ຂ້ອງ, ລັດຖະບານ, ຜູ້​ໃຫ້​ທຶນ ແລະ NGOs ທີ່ມີຄວາມສົນໃຈ ແລະ ໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມໃນການ​ສຶກສາລະບົບຕ່ອງໂສ້ການສະໜອງ. ໂດຍສະເພາະມີສ່ວນຫົວຂອງນາຍບ້ານ (ເບິ່ງຂ້າງລຸ່ມ) ສາມາດຊ່ວຍຈຳກັດເຫດ​ການ​ບໍ່​ຈ່າຍ​ຄືນ​ເງິນ​ກູ້.

ນາຍບ້ານເປັນ​ຜູ້​ນຳ​ໜ້າ ແລະ ຜູ້ປະສານງານ

ນາຍບ້ານຄວນມີບົດບາດເປັນຜູ້​ນຳ​ໜ້າດ້ານສຸຂະອາ​ນະ​ໄມ. ພວກເຂົາສາມາດເຮັດ​ບົດ​ບາດ​ຜູ້​ປະ​ສານ​ງານ​ສຳ​ລັບການສັ່ງຊື້ຈຳນວນຫຼາຍ. ການສັ່ງຊື້ຈຳນວນຫຼາຍສາມາດເພີ່ມຂະໜາດຂອງຕະຫຼາດ ແລະ ສົ່ງ​ຜົນ​ໃນ​ທາງ​ທີ່​ດີ​ເພື່ອການຂະຫຍາຍກຳໄລ. ນີ້ຈະຊ່ວຍຫຼຸດ​ຜ່ອນບັນຫາດ້ານຄ່າຂົນສົ່ງທີ່ສູງ – ເຖິງວ່າຄ່າຂົນສົ່ງຍັງສູງຢູ່ສຳ​ລັບການສັ່ງຊື້ຈຳນວນຫຼາຍ.

ບໍ​ຄວນ​ສົ່ງ​ເສີມການສັ່ງຊື້ຈຳນວນຫຼາຍໂດຍກົງ​​ຂອງລັດຖະບານ ຫຼື ຜູ້​ໃຫ້​ທຶນ​ເພາະ​ຈະ​ເປັນ​ການບິດເບືອນ ແລະ ລົບຄວາມສຳພັນລະຫວ່າງຜູ້ສະ​ໜອງ ແລະ ຜູ້ບໍ​ລິ​ໂພກ. ການສັ່ງຊື້ຈຳນວນຫຼາຍອາດຈະນຳສົ່ງເຖິງສະຖານທີ່. ການສັ່ງຊື້ຈຳນວນຫຼາຍທີ່ສົ່ງຮອດສະຖານທີ່ຈະຊ່ວຍ​ຫຼຸດຄ່າຂົນສົ່ງໄດ້ (ແລະ ​ການ​ແຕກ​ຫັກ​ຕ່າງໆ).

ການຂາຍ ແລະ ການຕະຫລາດ

ຜູ້​ດຳ​ເນີນ​ການ​ຂອງລະບົບຕ່ອງໂສ້ການສະໜອງ​ດຳ​ເນີນ​ການ​ຕະຫຼາດ​ສຳ​ລັບ​ຜະ​ລິດ​ຕະ​ພັນ ແລະ ການ​ບໍ​ລິ​ການ​ທີ່​ໜ້ອຍ ຫຼື ວ່າບໍ່ມີເລີຍ — ບໍ່ພຽງແຕ່ການຕະຫຼາດດ້ານສຸຂະອານາໄມເທົ່າ​ນັ້ນແຕ່ບໍ່​ວ່າການ​ຕະຫຼາດ​ອື່ນ​ກໍ​ຕາມ. ໂດຍການໃຫ້
ນາຍບ້ານເປັນຜູ່​ນຳ​ໜ້າ​ດ້ານ​ວຽກ​ງານສຸຂະອານາໄມ, ພວກເຂົາສາມາດ​ເຮັດ​ໜ້າ​ທີ່ສົ່ງເສີມຜະລິດຕະພັນສ້ວມ ແລະ ແນະນຳຜູ້ສະໜອງ. ວິ​ທີ​ການ​ໜຶ່ງແມ່ນ​ການ​ເຮັດວຽກ​ຮ່ວມ​ກັບທຸລະກິດເພື່ອວ່າໃຫ້ພວກເຂົາສະດວກໃນ​ການ​ຈ່າຍ​ຄ່ານາຍໜ້າໃຫ້ນາຍບ້ານສຳ​ລັບ​ການ​ຂາຍຜະລິດຕະພັນສ້ວມ. ນາຍບ້ານກໍ່ຈະມີແຮງຈູງໃຈໃນ​ການສົ່ງເສີມການ
ໃຊ້ວິດຖ່າຍ.

ການສ້າງຂີດຄວາມສາມາດ

ການສ້າງຂີດຄວາມສາມາດແມ່ນ​ສາ​ມາດຜ່ານການໃຫ້ຄຳປຶກສາທາງທຸລະກິດເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ທຸລະກິດໃນຊົນນະບົດ
ໄດ້ມີການວາງແຜນ ແລະ ການບໍລິຫານດ້ານການເງິນ. ການປັບປຸງປະສິດທິພາບຂອງທຸລະກິດໃນລະບົບຕ່ອງໂສ້ການ
ສະໜອງສາມາດຊ່ວຍໃຫ້ຕົ້ນ​ທຶນການຜະລິດ​ຫຼຸດລົງໄດ້, ຊ່ວຍໃຫ້ລາຄາສ້ວມທີ່ຜະລິດ​ຫຼຸດ​ລົງໃນຂະນະທີ່ຍັງຮັກສາ
ອັດຕາກຳໄລ​ໄດ້.

ນອກຈາກນີ້, ການຈັດກອງປະຊຸມໂດຍ​ການ​ເປັນເຈົ້າພາບ ແລະ/ຫຼື ການສະໜັບສະໜູນຈາກຜູ້ໃຫ້ບໍລິການຂະໜາດ
ໃຫຍ່ຂອງພາກເອກະຊົນ (ເຊັ່ນ: ບໍລິສັດສີ​ມັງລາວ), ຫຼື ການ​ຢ້ຽມ​ຢາມທຸລະກິດອື່ນໆສາມາດເພີ່ມຄວາມ​ຮູ້​ດ້ານ​ການຕະຫຼາດ ແລະ ດ້ານວິຊາການໃນຂະນະທີ່ຍັງຊຸກ​ຍູ້ການເຊື່ອມໂຍງກັບລະບົບຕ່ອງໂສ້ການສະຫນອງ. ການເຊື່ອມໂຍງກັບຜູ້ດຳເນີນການຂະຫນາດໃຫຍ່ກ່​ວາສາ​ມາດ​ສົ່ງ​ຜົນ​ໃຫ້​ມີເຄື່ອ​ຄ່າຍຕົວ​ແທນ, ການແຈກຢາຍ ຫຼື ການຮັບເໝົາລາຍຍ່ອຍ, ​ຊຶ່ງຈະຊ່ວຍແກ້ໄຂສິ່ງ​ທ້າ​ທາຍ​ດ້ານ​ຂີດ​ຄວາມອາດສາມາດ ແລະດ້ານການຄ້າ.

ສຸຂະພັນຫ້ອງສ້ວມແບບສຳເລັດຮູບ

ຄ່າຂອງວິດສ່ວນຫຼາຍ​ແມ່ນ​ມາ​ຈາກຄ່າວັດສະດຸ ແລະ ຄ່າຂົນສົ່ງ. ການ​ຂາຍ​ເປັນ​ຊຸດ (ທີ່ມີວັດສະດຸທັງ​ໝົດເປັນຊຸດ
ຈາກສະຖານທີ່ດຽວ) ນັ້ນເປັນວິ​ທີທາງໜຶ່ງເພື່ອ​ຫຼຸດ​ຕົ້ນ​ທຶນ​ຂອງວິດ​ຖ່າຍ. ວິ​ທີ​ການ​ດັ່ງ​ກ່າວຈະຊ່ວຍຫຼຸດຄ່າ​ໃຊ້ຈ່າຍ
ໃນການດຳເນີນທຸລະກຳ​ຂອງຄົວເຮືອນ (ເຊິ່ງປະຈຸບັນ​ພວກ​ເຂົາ​ຕ້ອງເຂົ້າຫາ​ຜູ້​ດຳ​ເນີນ​ການ​ສອງ​ບ່ອນເພື່ອຊື້
ວັດສະດຸທີ່ຈຳເປັນ). ຈະຊ່ວຍຫຼຸດການກະຈາຍຕົວຂອງລະບົບຕ່ອງໂສ້​ການ​ສະ​ໜອງ​ໂດຍ ໂດຍການສະ​ໜອງ
ຜະລິດຕະພັນສ້ວມເປັນລາຄາດຽວ, ດີກວ່າວັດສະດຸຈາກຫລາຍບ່ອນ. ເມື່ອລວມກັບການອອກແບບຫ້ອງສ້ວມ
ທີ່ຖືກກວ່າ (ໂດຍ​ທີ່​ການອອກແບບ​ຍັງ​ເປັນ​ທີ່ໜ້າສົນໃຈຕໍ່ກັບຜູ້ຊົມ​ໃຊ້), ແບບນີ້ສາມາດສະໜອງຜະລິດຕະພັນ
ທີ່ເປັນທີ່ພໍໃຈກວ່າເກົ່າສຳ​ລັບ​ຕະ​ຫຼາດ.

ການປະຕິຮູບທຸລະກິດລະບົບຕ່ອງໂສ້ການ​ສະ​ໜອງ​ແບບການຂາຍຊຸດສ້ວມເປັນຊຸດຈະກາຍເປັນທຸລະກິດຫຼັກ (ຫຼື ອັນ​ດຽວ) ທີ່ຈະຊ່ວຍ​ຫຼຸດ​ບັນຫາຕ່າງໆ​ໃນລະບົບຕ່ອງໂສ້ການສະ​ໜອງໄດ້. ແນວ​ໃດກໍ່ຕາມ, ບັນຫາຫຼັກບໍ່ໄດ້ຢູ່ທີ່ທຸ​ລະ​ກິດ. ການປ່ຽນແປງທຸລະກິດ (ເຊັ່ນ: ການປ່ຽນແປງຜະລິດຕະພັນຂອງພວກເຂົາໂດຍການຂາຍແບບເປັນຊຸດສຳເລັດຮູບ ຫຼື ການປ່ຽນແປງວິທີ່ການຂາຍຂອງພວກເຂົາເພື່ອ​ໃຫ້່ລວມການຕະຫຼາດ ຫຼື ຂາຍຜ່ານຕົວແທນ) ​ສາ​ມາດປັບປຸງລະບົບ​ຕ່ອງ​ໂສ້​ການສະໜອງໄດ້​ຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ, ແຕ່ບັນຫາທີ່ສຳຄັນບາງ​ອັນກໍຈະ​ບໍ່​ສາ​ມາດ​ແກ້​ໄຂ​ໄດ້. ຕົວຢ່າງ, ການສົ່ງ


ມອບສ້ວມໃນບາງພື້ນທີ່ຍັງຄົງລຳບາກ ແລະ ມີລາຄາແພງ.

ທຸ​ລະ​ກິດ​ຈະປັບ​ປຸງ​ແນວ​ໃດ​ເພື່ອ​ໃຫ້ການ​ຂາຍຜະລິດຕະພັນ (ສຸຂະພັນສ້ວມ) ທີ່​ມີ​ການ​ບໍ​ລິ​ໂພກ​ໃນ​ຈັງ​ວະ​ທີ່​ຊ້າ (​ຄືການ​ຂາຍ​ທີ່ຄວາມຖີ່ຕ່ຳ, ຊ້າ) ໃນສະພາບແວດລ້ອມທີ່ມີລາຄາຂົນສົ່ງແພງ? ບໍ່ມີວິທີການງ່າຍ. ການປ່ຽນແປງຕ້ອງໃຊ້
ເວລາ. ການ​ປ່ອຍໃຫ້ທຸລະກິດຂະຫຍາຍຕົວເອງ – ໂດຍຕອບສະໜອງຕໍ່ການລິເລີ່ມດ້ານຄວາມຕ້ອງການ – ອາດຈະ
ບໍ່ສົ່ງຜົນຂະໜາດໃຫຍ່ທັນທີ, ແຕ່ຈະມີຄວາມຍືນຍົງຫຼາຍ​ກວ່າ ແລະ ມີ​ຄ່າ​ຕົ້ນ​ທຶນ​ຕໍ່ວິດຂອງ​ແຜນ​ງານ​ລັດ​ຖະ​ບານ ແລະ ຄູ່​ຮ່ວມ​ພັດ​ທະ​ນາ​ທີ່​ຕ່ຳ​ກວ່າ.


  1. Download 6.78 Mb.

    Share with your friends:
1   2   3   4   5   6   7   8   9   10   ...   41




The database is protected by copyright ©ininet.org 2024
send message

    Main page